Jak skutecznie dochodzić roszczeń za opóźnione płatności?

Zatory płatnicze to jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla płynności finansowej małych i średnich firm. Ich skutki często wywołują efekt domina, który destabilizuje działalność całych łańcuchów dostaw.

Europejski prawodawca, dostrzegając problem zatorów płatniczych, wprowadził w 2011 roku dyrektywę 2011/7/UE, zaś w Polsce przepisy te zaimplementowano ustawą z 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1790) (dalej jako „Ustawa”).

Choć Ustawa obowiązuje od ponad dekady i daje przedsiębiorcom konkretne narzędzia procesowe, wielu z nich nadal nie wykorzystuje w pełni swoich uprawnień. Część przepisów budzi też wątpliwości interpretacyjne — zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie.

1. Pojęcie transakcji handlowej

Stosowanie przepisów Ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych uzależnione jest od prawidłowej kwalifikacji danej relacji gospodarczej jako transakcji handlowej. Kluczowe znaczenie ma tu art. 4 pkt 1 Ustawy, który definiuje to pojęcie. Zgodnie z ww. przepisem, za transakcję handlową uznaje się odpłatną umowę:

∑ dotyczącą dostawy towaru lub świadczenia usług,

∑ zawartą między podmiotami wskazanymi w art. 2 Ustawy (tj. głównie między przedsiębiorcami),

∑ pozostającą w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą każdej ze stron.

W praktyce powstały wątpliwości, czy w przypadku świadczeń realizowanych i rozliczanych częściami (np. etapowo, na podstawie jednej umowy ramowej) każde częściowe wykonanie umowy powinno być...